اطاق آبی

دلم میگیرد از رفتنها ، حتی رفتن آدمهایی که ندیدمشان و فقط گاهی وبلاگشون رو خوندم نمیدونم چرا ، داشتم از ایران میرفتم به آمستردام کنار دستم کارخانه داری خیلی پول دار نشسته بود که میرفت پاریس برای بستن قرارداد اونهم دو روزه ،جالب بود برام صاحب کارخانه ساخت رادیاتور اتوموبیل بود و برج ساز و مدیر عامل شرکت ولی مطلقن زبان انگلیسی نمیدونست ،حرف جالبی زد ،میگفت بعد از انقلاب نمیدونم چی شد که ایرانی ها چه اونها که موندن ایران چه اونها که رفتن و مهاجرت کردن هیچ جا احساس راحتی نمیکنن ، راحت نیستن فکر میکنم میبینم پر بیراه نگفته ، کاش اینطور نبود کاش اگه رفتنی هم بود ،اندیشه و قصد برگشت هم با اون توامان بود ..کاش اینجا اینچنین می بود و کاش ما احساس آرامش و راحتی رو تجربه کنیم
...
از آرش پرسیدم گفت حالت خوبه ،چند روز پیش باهات تلفنی صحبت کرده ، خدا رو شکر ،گفتم شاید بی خبر سر از مکزیک در آوردی ،چقدر بده جواب احوال پرسی رو نمیدی ،همیشه سلامت باشید