اطاق آبی

آنقدر ننوشته ام اينجا که نمی دانم از کجا شروع کنم . هفته ها به سرعت باد می روند و من در بهت ناتمام اين تمام شدن ِ گريز ناپذير مانده ام و دستهام نشسته اند بی حرکت. می خواستم از خيلی چيزها بنويسم ، و خواهم نوشت. اما ، بايد از حسی بنويسم که دارد لحظه ها را از هم می درد. اين بهت ناتمام انگار سر رفتن ندارد . اين يکی دو هفته ، از خودم تا خودم هزار بار رفتم و برگشتم

کمی بی قراری و کمی گيج خوردن ميان منطق حادثه ها ،‌کمی بهار و کمی خاطره اين همه دوستی و همدلی و لحظه های خوب و بد

اين رفاقتها ، کمی پيشواز آينده و تهيه ديدن برای فردای بلند ، کمی دلتنگی ِ هنوز نيامده برای اين روزها ، کمی بازخواندن ديروز و کمی من و کمی اين شهر ، کمی خانه و کمی گم شدن تو صفحات عکسهای سفر

و من در اين فکر مانده ام که چرا هميشه برای تا ته زندگی کردن لحظه ها ، بايد به پايانشان نزديک شده باشيم

چرا؟