اطاق آبی

چقدر زیبا نقاشی کشیده بود ، یکی از نقاشیهای خیلی بزرگ و زیباش رو توی قاب خوشگل نصب کرده بودند
بهترین جای اتاق پذیرایی ، دقیقن سمت راست من ، مدام گردش به راست میکردم تا تابلو رو ببینم ، چه خوب
این بیت پایین یادم بود تا اونجا بگم ، فقط ، حیف، که نشد ، قسمت هم نبودیم ..شاید

این روزها فکرم عجیب درگیره مشکلات کارمه ، خیلی نگرانم ، پنجشنبه ای از کلافگی از خونه پیاده زدم
بیرون تا میدون فاطمی رفتم و برگشتم و همش فکر میکردم که آخه چرا در حد و اندازه توانم کار نمیکنم
چرا همش بیش از توان و ظرفیتم عمل میکنم ، چرا طمع میکنم و چرا چرا های دیگه... به مردمی که تو
صف سینما آفریقا وایستادن نگاه میکنم ، خوشا به حالشون، پابیین میام به تاتر شهر میرسم، میرم رو یکی
از نیمکت ها میشینم باز به آدمها نگاه میکنم ، چند تا چند تا اومدن ، میگن و میخندن ، خوش به حالشون
من چرا آرامش فکرم و از خودم گرفتم ؟واقعن پول تا این حد ارزش داره ؟چرا آدم نمیشم

این جمله کوچیک بالا رو همیشه با چهره و صدا جهانگیر پارسا خو تو ذهن دارم ، مبارزه میکنم ، بازم
تللاش میکنم ، خدایا همیشه یاریم کردی ، همیشه و همه جا فقط از خودت کمک خواستم ، بازم کمکم کن
صبور ترم کن ، کمکم کن بهتر تصمیم بگیرم ، کمتر اشتباه کنم ، تنهام نذار