اطاق آبی

بار دیگر ، شهری که دوست می داشتم
هنوز کتاب رو که میخونم ، بعضی از جملات را آغشته با رنگ ماژیک فسفری میبینم
...
ژرف ترین پاک روبی ها پیمانی ست با باد .بگذار باد بروبد
بگذار رستنی ها به دست خویش برویند
از تمام دروازه ها آن را باز بگذار که دروازه بانی ندارد و یک طرفه
است به سوی درون
از تمام خنده ها آن را بستای که جانشین گریستن شده است
از دل دریا صدای پاروی کهنه و شکاف خورده ای را می شنوم
می شنوم که قایقران ،شمال را می خواند
می بینم که تو را چون ماهی هفت رنگ از دریا بیرون کشیده است
صوت قایقران ، صوت باد شمال است ، باد تیز تک قایق شکن شمال
هیچ کس در دریا نیست
کسی خواهد آمد
به این بیندیش
هیچ پیامی آخرین پیام نیست و هیچ عابری آخرین عابر
کسی مانده است که خواهد آمد .باور کن
کسی که امکان آمدن را زنده نگه می دارد
....
کم دوستتون ندارم