اطاق آبی

کوچه ها رنگ زمستون میگیرن

شیشه ها بخار و بارون میگیرن

آدمها چترهاشون و باز میکنن

گریه ابر رو تماشا میکنن

نمی خوان مثل درخت ها تر بشن

از دل قطره ها با خبر بشن

نمی خوان بی حوا خیس آب بشن

زیر بارون بمونن خراب بشن

اما تو چترت رو بستی کبوتر

...

این عکس رو دوست دارم ،شاید چون تو گرفتیش شاید هم زیباست

وقتی ساعت چهار صبح باشه و من از خواب پریدم و اینکه تازه دو صبح خوابیده بودم ،بهتره بنویسم ،بنویسم از احساسی که تازه است ، احساسی که تازه شد ،از ترسی دیگر ،ترسی که اضافه شد به ترسهای گذشته ، از فصل جدید زندگی ، از اینکه دوست داشتم این فصل رو ببینم
دونه های کوچک برف ،آسمون قرمز و نیمه شب و من ،حالی دیگر ،حسی دیگر ، نوعی دیگر
...
و تو چه خوب که بامنی ،با افتخار از تو نام میبرم ،دوری و دور نیستی ،تنها دوستی که با صدات تبریک گفتی و حالا نوشتی برام و من رو پر از غرور و ما رو پر از شعف میکنی

سپید
پاک
ملایم
مثل برف باریده شده این روزهای شهر مونی
زیبا
مثل همونی که جبران گفته : زیبای دلی ست بر افروخته و روحی است سرمست شده
زیبایی ، زندگی ست آنگاه که پرده از رخسار پاک خود بر می دارد
زیبایی ، هستی سرمدی ست که روح خود را در آیینه می نگرد
اما هستی سرمدی شمایید و آیینه شما
اما
زندگی شمایید

...

عکس :برف تهران ،بلوار پاکنژاد شهرک غرب