Weblog Commenting and Trackback by HaloScan.com

Wednesday, September 26, 2007

 


جایی و زمانی قبل تر ،پیش از این ،من جا گذاشته ام یا جا گذاشته شدم ،یک کمی *کمبود* با من همراه شد ،یادم نمیاد دقیقن کی بود ،اذیتم میکنه اونی که جای خالیش و تو الانم نمیتونم پر کنم ، وقتی این کمیه یک مدتی باهات همراه میشه ، یک بدی داره اونم اینکه رویاهات کم و کمرنگ میشن تا از دست میرن ،این رویا ها مهمتر از اون چیزی ان که فکر میکنی ، هر چی قوی تر شن حرکت به سمتشون بیشتر و سهل تر و وقتی نیستن ...هیچی نیست،رنگها نیستن
...
یادم رفت
آنقدر حرفم را قطع می کنند
که حرف اصلی ام از یادم می رود
شاید همین جوری
سپیده دمان
در صندلی ام به خواب میروم
انگشتان ظریف او را احساس میکنم
که با نوازشی بر پلک هایم می گذرد
رخوتی دور و زیبا
شاید می خواستم همین را بگویم
همین
یانیس ریتسوس
...
عکس : زندان آلکاتراز سانفرانسیسکو

Saturday, September 22, 2007

 

رنگها


رفتم طبقه دوم بالا ، چمدون و گذاشتم کنارم و وزنم رو انداختم روی نرده بعد به پایین نگاه میکردم شاید نزدیک به یک ساعت ، اون پایین پر از آدمهایی از ملیتها با ترکیبی از رنگ ها بازی میکردند ، آمد وشد اونها و ایستادن کنار اون شتر مکانیکی و لبخند های که با گفتن کلمه چیز بر لبانشون شکل میدادند و عکسی به یادگار و گذر میکردند و من اون بالا محو این بازی رنگها و از بچه های خیلی کوچیک تا اون پیرزن و پیرمرد ه که مکثی میکردند ، هممممم چقدر رنگ میتونستی از اون بالا ببینی ، این بازی رنگها رو هرگز توی این مملکت ندیدم ، دیدن رنگها اونقدر به شوقم آورد که تمامی پول توی جیبم رو برای خودم خرید کردم ، خرید های عجیب و غریب ، یادم نمیاد تا حالا چهار تا پیراهن یک جا خریده باشم که خریدم ، کفش به این گرونی ، دو تا شلوار و کراوات و پولی دیگه نموند ، انقدری موند که بتونم ساندویچی تو ساب وی بخورم اونم از این شش اینچی هاش و کرایه تاکسی تا فرودگاه ، حالا دیگه کلی خوش تیپ ام ، خرید هام و انداختم توی دسته چمدونم و گشتزنی میکنم و دیدن آدمها آی لذت میبرم ،بماند یکی از کار ها هم شده بود شناسایی کلمبوس ها (این اصطلاح از آرش اومده و توضیحی ندارم راجع بهش خب) و چقدر راحت شناسایی میشن ، برای خودم بودم ،سر آخر هم رفتم توی مغازه سامسونگ که توی همه تلوزیون هاش کنسرت مدونا توی لندن رو گذاشته بود با صدای خیلی بلند و این آهنگ رو که هی از اول میزد و باز پخش میکرد
...
Life is a mystery, everyone must stand alone
I hear you call my name
And it feels like home
Chorus:
When you call my name it's like a little prayer
I'm down on my knees, I wanna take you there
In the midnight hour I can feel your power
Just like a prayer you know I'll take you there
I hear your voice, it's like an angel sighing
I have no choice, I hear your voice
Feels like flying
I close my eyes, Oh God I think I'm falling
Out of the sky, I close my eyes
Heaven help me
Like a child you whisper softly to me
You're in control just like a child
Now I'm dancing
It's like a dream, no end and no beginning
You're here with me, it's like a dream
Let the choir sing

Saturday, September 15, 2007

 
الان میدونی دارم به اون سیب ه فکر میکنم ،همون سیبی که رو هوا داره چرخ میخوره،همونی که تو زندگی هر کی میندازنش بالا و هی چرخ میخوره ،هزاران رو،فکر میکردم من اصلن نمیتونم حدس بزنم چرخهای این سیب زندگیم رو تو این مقطع زمانی ، من خیلی برنامه ریزی زندگیم معلوم باشه نهایتن تا یک هفته بعدی است تازه ممکنه این سیبه اون رو هم عوض کنه ، من دوست دارم این سیبه رنگش سبز باشه ،سبز،هی سیب سبز خوشگل من به رنگی که ازت متصورم برام چرخ بزن ،سبز
پ . ن :فیلم تعطیلات مستر بین و دیدم ، خیلی حال کردم ،زیاد،دوستش داشتم

Tuesday, September 11, 2007

 
من خیلی وقته که ندویدم
آره چندین روزشده که دست به سه تار ام نزدم
خیلی وقت گذشته ازآخرین فیلم انگلیسی زبانی که دیدم و لذت بردم
سالها میگذره از آخرین باری که کنسرت رفتم
آخرین تاتری که دیدم ،تاتر فنز بوده !خیلی وقت قبل
ماه ها گذشته از آخرین کافی شاپی که رفتم
کی کادو گرفتم و کسی رو سورپرایز کردم ؟ اصلن خاطرام نیست ، البته زمانش رو از یاد بردم
کت و شلوار آخری که برای خودم خریدم بیش از دو سال شده
آخرین فیلمی که سینما رفتم ،هممم با دوست هام تو آمریکا بوده
من با دوست هام ماه ها شده که تلفنی صحبت نکردم
ماه ها گذشته از آخرین باری که بلند بلند خندیدم
آهنگ.. نسترن..فرشید امین و خیلی وقته که گوش ندادم
هی
من همینطور که زیاد این روزها کار میکنم،باید بدوم، باید فیلم ببینم ،سه تار ام و نزدیکم کنم ،انگلیسی بخونم
تاتر برم و بتونم بخندم ،بخندم...بلند بلند ...چه عیبی داره ،زندگی همین لحظه ها است که مفت داره رد میشه
باش
تا نذاریم مفت از دست برن

Sunday, September 02, 2007

 

دلم میگیرد از رفتنها ، حتی رفتن آدمهایی که ندیدمشان و فقط گاهی وبلاگشون رو خوندم نمیدونم چرا ، داشتم از ایران میرفتم به آمستردام کنار دستم کارخانه داری خیلی پول دار نشسته بود که میرفت پاریس برای بستن قرارداد اونهم دو روزه ،جالب بود برام صاحب کارخانه ساخت رادیاتور اتوموبیل بود و برج ساز و مدیر عامل شرکت ولی مطلقن زبان انگلیسی نمیدونست ،حرف جالبی زد ،میگفت بعد از انقلاب نمیدونم چی شد که ایرانی ها چه اونها که موندن ایران چه اونها که رفتن و مهاجرت کردن هیچ جا احساس راحتی نمیکنن ، راحت نیستن فکر میکنم میبینم پر بیراه نگفته ، کاش اینطور نبود کاش اگه رفتنی هم بود ،اندیشه و قصد برگشت هم با اون توامان بود ..کاش اینجا اینچنین می بود و کاش ما احساس آرامش و راحتی رو تجربه کنیم
...
از آرش پرسیدم گفت حالت خوبه ،چند روز پیش باهات تلفنی صحبت کرده ، خدا رو شکر ،گفتم شاید بی خبر سر از مکزیک در آوردی ،چقدر بده جواب احوال پرسی رو نمیدی ،همیشه سلامت باشید

This page is powered by Blogger. Isn't yours?