اطاق آبی

با اینکه چند روزی از یلدا می گذره ولی اگه آرش خواسته اعتراف کنیم ، باید بنویسم

1

دوست داشتم جزو آدمهایی بودم که میسر می شد در سن پایین ازدواج کنم ولی خوب نشد و نتونستم
،توی این سالها توی کار هام خیلی ریسک کردم و شانس آوردم که ختم به خیر شدن، همه میگن آدم خوش شانسی هستم(نمونه آخریش هم میگن ویزا آمریکا
کاش اینطور که میگن باشه ولی توی دوست هام بی نهایت خوش شانس بودم ، دوست کم دارم ولی فوق العاده اند ،حیف که ازم دور اند

2
.اعتراف می کنم آدم حسودیم ، دوست دارم از همه ی آدمهای هم موقعیت خودم، جلوتر باشم (آخ که چقدر بده )چون خودم رو خیلی عذاب میده چون همیشه
دنیا بر وفق مراد آدم نمی چرخه

3
.آدم مذهبی (شاید بشه گفت مذهبی)هستم ،هر وقت نماز نخونم احساس مینکم کارم اشکال پیدا خواهد کرد و راست نمیاد ،برای همین سعی میکنم نمازم روهرچند
با بی نظمی ولی بخونم، بار اولی که با آرش قرار بود تو مهمانسرای سمنان به طور موقت بمونیم و هم اتا قی باشیم ،خجالت میکشیدم نماز بخونم ولی با همه ی
اون خجالت نماز ام رو خوندم (اولین و آخرین باری بود که همچین حسی رو داشتم)بذارین به حساب بچگی،به اعتقاداتم پایبندم

4
.باورتون میشه ،من از بستنی متنفر ام ،هر کی این رو میشنوه میگه همچین چیزی مگه میشه ،خوراکی به این خوشمزگی رو دوست نداشت ولی خوب بستنی خور
نیستم دیگه ،البته کلن بد غذا هستم ،شاید علت لاغریم هم همین باشه

5
.عاشق باهم بودنم و از تنهایی می ترسم ،دوری از خانواده برام سخته ،همیشه تو دوران دانشجویی ام یکی از موارد استرس زا ،برام این بوده که ترم بعد روزهام
طوری نباشه که تنها بمونم (خرس گنده رو ببین ها)و هم خونه هام روز هاشون بامن فرق کنه
...
این جمله از فیلم روسری آبی این روزها خیلی تو ذهنم می چرخه
" خوشبختی اون چیزی نیست که دیگران از بیرون بهش نگاه کنن،خوشبختی تو دل آدم هاست "
چون دیگران فکر میکنن ویزای آمریکا یا گریین کارتش که برای من محیا شده یعنی همه چیز
...
توی دلتون احساس خوشبختی کنید و اونوریها ،بهتون تعطیلات و عیدسال میلادی خوش بگذره

پ.ن :عجب برفی داره می باره ،خیلی زیباست

سفر شش روزه هیجان انگیزی بود ، هیجان همراه با لذت ، آشنایی با یک دوست جدید ، که خیلی دوست دارم بتونم دوستیم رو تداوم ببخشم،خیلی زحمتش دادم ، سه روزی که ابوظبی بودم مهمان این عزیز بودم ، اینجا رو هر چند نمی خونه ولی اینجا هم ازش بی نهایت تشکر میکنم ...یه روز اول سفر توی دبی بهم سخت گذشت ، تنها بودم ، کمی برای کار ام خرید کردم و هتلی که اقامت داشتم جالب نبود ، ولی توی ابوظبی بی نهایت عالی گذشت ، اقامت توی یکی از بهترین هتل های این شهر زیبا ،هتل هیلتون بودم و مهمان همین دوست عزیزی که بعد از پانزده سال باز میدیدمشون و خیلی به من لطف داشتن ، آقای دکتر میرزاده جراح و دندانپزشک کیلنیک هتل بودن ، چقدر به ایرانی بودنم می بالم وقتی ایرانی های موفقی مثل ایشون رو میبینم و چقدر افسوس که اینها توی کشوری غیر از ایران فعالیت دارن
شهر ابوظبی را به مراتب زیبا تراز دبی دیدم، مناظر طبیعت فوق العاده به اضافه برج های سر به آسمان برده ،چهره شهر رو بسیار دیدنی کرده بودند، شلوغی و ترافیک دبی رو نداشت
اقامتم تو ابوظبی همراه شد با جشن سی و پنج سالگی امارات و ترقه بازی و کنسرت و چراغانی شهر وهمچنین گرفتن ویزا برای امریکا اقامتم رو دلنشین تر کرد..در مورد مصاحبه هم فکر نمیکردم بتونم به این خوبی سوالات رو بفهمم و جواب بدم ، اعتماد به نفس ام برای زبان انگلیسی ام بالا رفت
سفر کوتاه بود ولی دلتنگی من برای خانواده ام کم نبود ، اونجا دیدم چقدر دور بودن ازشون برام سخته و چقدر دوستشون دارم
خدایا ،هزاران شکر به خاطر نعمت های که عطایم کردی کم است ، خدایا آنچه به صلاحم هست فقط خود میدانی ، آنها را برایم قرار بده
عکس یک : ساختمان های پشت هتل
عکس دو : کنار ساحل
عکی سه: از طبقه نوزدهم هتل نمای ساحل و شهر و ترقه بازی
عکس چهار : نمای ساحل از همون طبقه در روز

نمی دانم چگونه ام
هراس وشک و شگفتی
لذت و اضطراب و نیاز
کنجکاوی وانس و حیرت
انتظارواشتیاق
...

تنها عازم سفر ام

خدایا ،تنها رهایم مکن حتی به آنی